Page 53 - 1998
P. 53
KWAKKELKRAANT 1998
CARNAVAL NEKT DUN PIRRES EN DUN MAC OP DE VIEROAAGSE VAN NUMEGEN
(van uw verslaggever, Nijmegen d.d. 18 juli 1997)
Het is allemaal begonnen tijdens de repetitie-
avonden van het Swaree 1997. Dun Pirres en
dun Mac (voor outsiders Eric) wilden eens "het
Vierdaagse gevoel" beleven. De monstertocht,
waarbij je een echte koninklijke onderschei-
ding op oewe pens kan laten spelden. Voor
velen van ons is dit de enige positieve oorkon-
de, die je in een leven kan behalen.
"Vier daoge feftig kilometer lope da 'kaank
makkeluk", stoefte Pirres, terwijl het schuim
van zijn bier over zijn ontige baard droop. "Ik
lop elleke daag naor de Philips en trug".
Na een onzinnige communicatie waar boeren
en speeksel over tafel vlogen, werd er een de-
finitief besluit genomen: "We lope die vier da-
oge meej een krat bier op onze schouder".
Zoals een echte vent zijn woord houdt, zo
hielden zij eveneens hun woord. Al kort na de
winter werden zij - Mac, Pirres en René Moer-
kens - waargenomen op 'het Grenzeloospad'. De enige positieve woorden die vallen, zijn slokdarm naar binnen vallen. "Nog even man-
Verhalen van blaren, badkuipen en spierpijn over hun gastgezin. Hoe hun gastheer voor nen, nog 200 meter, alvast proficiat". Pirres
werden als wereldnieuws verteld bij bakkerij transport zorgt en hoe de gastvrouw hun te- kijkt me met trouwe hondenogen aan. Na vier
Heijnen in de St. Jozefstraat. In de ochtend- dere benen en voeten masseert, waarna ze dagen pijn is het einddoel in zicht. Ook Mac is
gloren van de 7e juni - het was 06.30 uur - zag om negen uur liefdevol worden ingestopt om op .... Nog 200 meter.... Zijn liefhebbende
ik het driespan dartelen bij het Rozeven. Drie te dromen over het Vierdaagse kruisje. Nog 50 vrouw Conny loopt met hem mee. Ze heeft
afgetrainde lichamen voorzien van buiken als km hem nog nooit zo stil gezien. Ze is trots op
wasbordjes liepen al fluitend de 42 kilometer. haar kanjer!
Ik nam me voor om de Trojaanse strijders te Vrijdag 18 juli 1997: De dag van Cuijk Als terug kom op de
volgen op de 200 km van de Nijmeegse Vier- De laatste loodjes De dag dat alle pijn wordt
daagse. vergoed door een schitterend défilé op de St. 'Of fotograaftribune, zie ik hen nog
net de bocht omkrui-
Annastraat. Het is nog donker als ik de lijken pen. Een mens kan ver Bram
zie strompelen lopen kan.ik het niet noe- gaan, ook zij zullen het bedaankt
men; het zijn ongecontroleerde stuiptrekkin- Vierdaagse kruisje met
gen, die er voor zorgen dat de organismen trots op hun borst 3'DBE:RAM VISSER
zich voortbewegen. Een pantoffeldiertje be- spelden.
weegt nog harder, dan deze hompen. Mac [jjiMddadla]
vervloekt de zeven heuvels van gisteren. Hij Ik hoop dat ze de vol-
heeft een andere naam bedacht voor deze gende keer zonder pijn
mooie weg. Vanwege het feit dat de Kwakkel- kunnen lopen om voor
kraant ook door minderjarigen wordt gelezen, de volle 100% te kun-
zal ik deze bijnaam niet noemen. Het is afge- nen genieten van dit
Maandag 14 juli 1997 inschrijving in Nijmegen festijn. Het ultieme ge-
Rond 18.00 uur kom ik de Roosendaalse tij-
gers tegen op het Nijmegense terres van café
'De Stoof'. Van hun gezicht is af te lezen, hoe
ze genieten van dit grandioze feest. Hun ge-
laatskleur is wat aan de witte kant, de angst
van het onbekende Zullen we vrijdag ha-
len ? Na ze succes gewenst te hebben, keren
zij terug naar hun gastgezin om zich op te ma-
© Stichting Carnaval Roosendaalken voor de eerste dag. Nog 200 km
Dinsdag 15 juli 1997: De dag van Eist leid van een bargoens woordje, dat betekent not van Nijmegen.
Zo'n 20 kilometer voor de finish zie ik de atle- dat het echt niet leuk was !! Een woordje
tische silhouetten van het drietal voor me. Als waaruit alle onmacht blijkt. Pirres vertelt me
ik flink door mijn neus ademhaal, weet ik het dat hij contact heeft gehad met onze lieve
zeker. Deze gierlucht is van de Senieliaanse heer, hij is door een hel gegaan ! Hij heeft ge-
mannen ! Als ik het groepje nader, valt het me woon 10 uur vrijwillig pijn geleden, voor zo'n
direct op, dat het stil is bij de kilometervreters. verdomd kruisje ! Ze sukkelen voort.... Hun
Mac vertelt vol trots dat hij recordhouder is dag zal in een pijnlijke stilte verlopen .... Om
van het windlopen. De humor is nog niet ver- daarna in een roes van de overwinning het dé-
loren, het zal wel goed gaan met de mannen ! filé te lopen.
Nog 170 km De finish
Woensdag 16 juli 1997: De dag van Wijchen Het is vrijdagmiddag 17.00 uur. De feestelijke
Rond 06.00 uur treffen we elkaar bij een kof- intocht is afgelopen. De ere-tribune voor de
fiestop (hier verkopen ze géén drugs, zoals in hoogwaardigheidsbekleders is leeg. Zij zitten
Roosendaal). De eerste dag heeft zijn tol al te schransen aan een achtgangen diner. De
geëist, het ging niet goed. Blaren, spierpijn en meeste tribunes zijn zo goed als leeg, een
doorgelopen billen worden in d"e grammaticale stortbui heeft de toeschouwers doen besluiten
overdrevener trap kenbaar gemaakt. "We zijn om na een mooie dag huiswaarts te keren. De
as jonge onden begonne, veul t'aard van stao- vrouw van 94 jaar, de oudste deelneemster, is
pel gelope". Nog 143 km allang binnen. Als ik haar voorbij zie gaan,
hoop ik dat ik haar record mag verbreken:
Donderdag 17 juli 1997: De dag van Groes- "Wat een superoma!" MEEJ OONZE
beek WAA RMWAOTE R-TO E $TE L L E
De dag waar 35.000 wandelaars over de Ze- Waar blijven de mannen ???? De ranzige hel- SPEULE WE ALTIJD OPE KAORT!
venheuvelenweg flaneren. Een weg die geken- den van het Tullepetaonse volk moeten voor
merkt wordt door 7 molshopen. Bij het opko- 18.00 uur finishen !!!! Het loopt tegen kwart VIGAR 1$ DAOROM OEW
men van de zon kom ik de gedrochten tegen. over vijf, de vrijwilligers beginnen de vlaggen BESTE TROEF!
Het doet me denken aan de terugtocht van de aan het parcours op te ruimen. De geblesseer-
legers van Napoleon uit Rusland. Ze zien er den strompelen voorbij. De pilsjes, die ik be- verhuur van verwarming
steld heb voor deze helden, beginnen dood te en warmwatertoestellen
moe en verslagen uit wat is 50 kilometer slaan.
toch ver.... Het is doodstil in het groepje als Domineestraat 3 - Roosendaal - Tel. 0165 - 53 64 04
ik ze passeer. René loopt als enige er nog Om 17.30 uur, omringd door stilte, bewegen
goed bij. Mac en Pirres zijn nog niet op aarde er twee lichamen voort over de St. Annastraat.
teruggekeerd. Natuurlijk verwacht ik dat dit Als ik ze roep, krijg ik geen gehoor, hun pijn
komt door het overmatig drankgebruik maar heeft ze doofstom gemaakt. Hun enige ge-
deze keer is het niet zo. Ze zijn kapot en ze dachte is het voortbewegen van hun benen in
moeten nog 100 kilometer wandelen. Al hun de voorwaartse richting. Ik loop het parcours
energie is weggezogen zoals een luis z'n prooi op en ga voor Pirres staan. Zijn pupillen staan
leegzuigt. Het enige wat ze kwijt willen, is pijn. wijd open.
Pijn aan hun voeden (voetfik op z'n Seniels),
pijn aan hun benen, pijn aan hun rug en pijn Hij kan zijn beeld niet meer op scherp krijgen,
aan hun hersens nog 100 kilometer hij heeft geen beeld ! Hij ziet me niet tot ik
hem het flesje bier toereik. Zijn primaire re-
flexen werken nog. Hij grijpt, hij zet de tuit op
zijn lippen en laat het vorstelijk nat door zijn
CARNAVAL NEKT DUN PIRRES EN DUN MAC OP DE VIEROAAGSE VAN NUMEGEN
(van uw verslaggever, Nijmegen d.d. 18 juli 1997)
Het is allemaal begonnen tijdens de repetitie-
avonden van het Swaree 1997. Dun Pirres en
dun Mac (voor outsiders Eric) wilden eens "het
Vierdaagse gevoel" beleven. De monstertocht,
waarbij je een echte koninklijke onderschei-
ding op oewe pens kan laten spelden. Voor
velen van ons is dit de enige positieve oorkon-
de, die je in een leven kan behalen.
"Vier daoge feftig kilometer lope da 'kaank
makkeluk", stoefte Pirres, terwijl het schuim
van zijn bier over zijn ontige baard droop. "Ik
lop elleke daag naor de Philips en trug".
Na een onzinnige communicatie waar boeren
en speeksel over tafel vlogen, werd er een de-
finitief besluit genomen: "We lope die vier da-
oge meej een krat bier op onze schouder".
Zoals een echte vent zijn woord houdt, zo
hielden zij eveneens hun woord. Al kort na de
winter werden zij - Mac, Pirres en René Moer-
kens - waargenomen op 'het Grenzeloospad'. De enige positieve woorden die vallen, zijn slokdarm naar binnen vallen. "Nog even man-
Verhalen van blaren, badkuipen en spierpijn over hun gastgezin. Hoe hun gastheer voor nen, nog 200 meter, alvast proficiat". Pirres
werden als wereldnieuws verteld bij bakkerij transport zorgt en hoe de gastvrouw hun te- kijkt me met trouwe hondenogen aan. Na vier
Heijnen in de St. Jozefstraat. In de ochtend- dere benen en voeten masseert, waarna ze dagen pijn is het einddoel in zicht. Ook Mac is
gloren van de 7e juni - het was 06.30 uur - zag om negen uur liefdevol worden ingestopt om op .... Nog 200 meter.... Zijn liefhebbende
ik het driespan dartelen bij het Rozeven. Drie te dromen over het Vierdaagse kruisje. Nog 50 vrouw Conny loopt met hem mee. Ze heeft
afgetrainde lichamen voorzien van buiken als km hem nog nooit zo stil gezien. Ze is trots op
wasbordjes liepen al fluitend de 42 kilometer. haar kanjer!
Ik nam me voor om de Trojaanse strijders te Vrijdag 18 juli 1997: De dag van Cuijk Als terug kom op de
volgen op de 200 km van de Nijmeegse Vier- De laatste loodjes De dag dat alle pijn wordt
daagse. vergoed door een schitterend défilé op de St. 'Of fotograaftribune, zie ik hen nog
net de bocht omkrui-
Annastraat. Het is nog donker als ik de lijken pen. Een mens kan ver Bram
zie strompelen lopen kan.ik het niet noe- gaan, ook zij zullen het bedaankt
men; het zijn ongecontroleerde stuiptrekkin- Vierdaagse kruisje met
gen, die er voor zorgen dat de organismen trots op hun borst 3'DBE:RAM VISSER
zich voortbewegen. Een pantoffeldiertje be- spelden.
weegt nog harder, dan deze hompen. Mac [jjiMddadla]
vervloekt de zeven heuvels van gisteren. Hij Ik hoop dat ze de vol-
heeft een andere naam bedacht voor deze gende keer zonder pijn
mooie weg. Vanwege het feit dat de Kwakkel- kunnen lopen om voor
kraant ook door minderjarigen wordt gelezen, de volle 100% te kun-
zal ik deze bijnaam niet noemen. Het is afge- nen genieten van dit
Maandag 14 juli 1997 inschrijving in Nijmegen festijn. Het ultieme ge-
Rond 18.00 uur kom ik de Roosendaalse tij-
gers tegen op het Nijmegense terres van café
'De Stoof'. Van hun gezicht is af te lezen, hoe
ze genieten van dit grandioze feest. Hun ge-
laatskleur is wat aan de witte kant, de angst
van het onbekende Zullen we vrijdag ha-
len ? Na ze succes gewenst te hebben, keren
zij terug naar hun gastgezin om zich op te ma-
© Stichting Carnaval Roosendaalken voor de eerste dag. Nog 200 km
Dinsdag 15 juli 1997: De dag van Eist leid van een bargoens woordje, dat betekent not van Nijmegen.
Zo'n 20 kilometer voor de finish zie ik de atle- dat het echt niet leuk was !! Een woordje
tische silhouetten van het drietal voor me. Als waaruit alle onmacht blijkt. Pirres vertelt me
ik flink door mijn neus ademhaal, weet ik het dat hij contact heeft gehad met onze lieve
zeker. Deze gierlucht is van de Senieliaanse heer, hij is door een hel gegaan ! Hij heeft ge-
mannen ! Als ik het groepje nader, valt het me woon 10 uur vrijwillig pijn geleden, voor zo'n
direct op, dat het stil is bij de kilometervreters. verdomd kruisje ! Ze sukkelen voort.... Hun
Mac vertelt vol trots dat hij recordhouder is dag zal in een pijnlijke stilte verlopen .... Om
van het windlopen. De humor is nog niet ver- daarna in een roes van de overwinning het dé-
loren, het zal wel goed gaan met de mannen ! filé te lopen.
Nog 170 km De finish
Woensdag 16 juli 1997: De dag van Wijchen Het is vrijdagmiddag 17.00 uur. De feestelijke
Rond 06.00 uur treffen we elkaar bij een kof- intocht is afgelopen. De ere-tribune voor de
fiestop (hier verkopen ze géén drugs, zoals in hoogwaardigheidsbekleders is leeg. Zij zitten
Roosendaal). De eerste dag heeft zijn tol al te schransen aan een achtgangen diner. De
geëist, het ging niet goed. Blaren, spierpijn en meeste tribunes zijn zo goed als leeg, een
doorgelopen billen worden in d"e grammaticale stortbui heeft de toeschouwers doen besluiten
overdrevener trap kenbaar gemaakt. "We zijn om na een mooie dag huiswaarts te keren. De
as jonge onden begonne, veul t'aard van stao- vrouw van 94 jaar, de oudste deelneemster, is
pel gelope". Nog 143 km allang binnen. Als ik haar voorbij zie gaan,
hoop ik dat ik haar record mag verbreken:
Donderdag 17 juli 1997: De dag van Groes- "Wat een superoma!" MEEJ OONZE
beek WAA RMWAOTE R-TO E $TE L L E
De dag waar 35.000 wandelaars over de Ze- Waar blijven de mannen ???? De ranzige hel- SPEULE WE ALTIJD OPE KAORT!
venheuvelenweg flaneren. Een weg die geken- den van het Tullepetaonse volk moeten voor
merkt wordt door 7 molshopen. Bij het opko- 18.00 uur finishen !!!! Het loopt tegen kwart VIGAR 1$ DAOROM OEW
men van de zon kom ik de gedrochten tegen. over vijf, de vrijwilligers beginnen de vlaggen BESTE TROEF!
Het doet me denken aan de terugtocht van de aan het parcours op te ruimen. De geblesseer-
legers van Napoleon uit Rusland. Ze zien er den strompelen voorbij. De pilsjes, die ik be- verhuur van verwarming
steld heb voor deze helden, beginnen dood te en warmwatertoestellen
moe en verslagen uit wat is 50 kilometer slaan.
toch ver.... Het is doodstil in het groepje als Domineestraat 3 - Roosendaal - Tel. 0165 - 53 64 04
ik ze passeer. René loopt als enige er nog Om 17.30 uur, omringd door stilte, bewegen
goed bij. Mac en Pirres zijn nog niet op aarde er twee lichamen voort over de St. Annastraat.
teruggekeerd. Natuurlijk verwacht ik dat dit Als ik ze roep, krijg ik geen gehoor, hun pijn
komt door het overmatig drankgebruik maar heeft ze doofstom gemaakt. Hun enige ge-
deze keer is het niet zo. Ze zijn kapot en ze dachte is het voortbewegen van hun benen in
moeten nog 100 kilometer wandelen. Al hun de voorwaartse richting. Ik loop het parcours
energie is weggezogen zoals een luis z'n prooi op en ga voor Pirres staan. Zijn pupillen staan
leegzuigt. Het enige wat ze kwijt willen, is pijn. wijd open.
Pijn aan hun voeden (voetfik op z'n Seniels),
pijn aan hun benen, pijn aan hun rug en pijn Hij kan zijn beeld niet meer op scherp krijgen,
aan hun hersens nog 100 kilometer hij heeft geen beeld ! Hij ziet me niet tot ik
hem het flesje bier toereik. Zijn primaire re-
flexen werken nog. Hij grijpt, hij zet de tuit op
zijn lippen en laat het vorstelijk nat door zijn
